Nowoczesność fotografii oraz jej legitymizacja dokumentalnej funkcji opiera się na ścisłych relacjach łączących ją z typowymi cechami charakteryzującymi społeczeństwo przemysłowe: rozwój metropolii i gospodarki opartej na pieniądzu, industrializacja, przeobrażenia dokonujące się w przestrzeni, czasie, komunikacji i demokracji. Najlepiej dokumentowała zachodzące zmiany, można je było śledzić. Społeczeństwo przemysłowe stanowił dla fotografii jej podstawowy warunek główny obiekt i jej paradygmat.
Fotografia jest wielowątkowa, rozwija się na wielu płaszczyznach. Czerpie z wielu nowoczesnych jak i antynowoczesnych metod. W tle sporów o fotografię i jej techniki na początku istnienia był spór miedzy nauką i sztuką, rzemiosłem a twórczością, użytecznością a ciekawością. Było współistnienie jak i przeciwstawianie różnych metod, form i teorii. I tak jest do dziś.
Przez 100 lat fotografia miała być narzędziem do zaspokajania potrzeb społeczeństwa w sferze obrazu. Status i rola dokumentu pozwalała jej uwierzytelniać i legitymizować wszystko co przedstawiała.
W wymiarze filozoficznym fotografia przechodzi od transcendencji do immanencji i na tym opiera się jej nowoczesność.
Ta technika pozwoliła w przyszłości rozwinąć się innym, takim, jak kino, wideo, telewizja.
